Narcystyczne zaburzenie osobowości to problem, który dotyka kilku procent populacji. Jednak dużo bardziej nagminnym zjawiskiem jest narcystyczne zachowanie. Niemal każdego dnia stykamy się z takowym. Narcystyczne zachowanie to, zdaniem psychologów, największa zmora naszych czasów. Co sprzyja temu negatywnemu zjawisku?
Spis treści:
- Narcystyczne zaburzenie osobowości – od takich osób uciekaj od razu!
- Narcystyczne zachowanie – czy jest przestrzeń na porozumienie?
- Narcystyczny partner – czy warto rozmawiać z nim o emocjach?
- Dlaczego psychoterapia nie pomaga na narcystyczne zaburzenie osobowości?
- Narcystyczne społeczeństwo
- Narcystyczne dzieci to efekt błędów wychowawczych
Narcystyczne zaburzenie osobowości – od takich osób uciekaj od razu!
Narcystyczne zaburzenie osobowości to dużo groźniejsza przypadłość od narcystycznego zachowania. Z tym pierwszym zjawiskiem wiążą się nieprawidłowe połączenia mózgowe. Niestety, osoby, które cierpią na narcystyczne zaburzenie osobowości, nigdy się nie zmienią. Ktoś taki nie miał możliwości, aby przejść prawidłowo wszystkie etapy rozwoju. W rezultacie nie wykształcił w sobie empatii, która w ogromnej mierze odpowiada za nasze człowieczeństwo i umiejętność tworzenia zdrowych relacji międzyludzkich. Narcystyczne zachowanie również może stanowić problem nie do przeskoczenia, jednak osoba nim dotknięta nie jest tak zaburzona jak kliniczny przykład narcyza.
Narcystyczne zachowanie – czy jest przestrzeń na porozumienie?
Jeśli twój partner wykazuje narcystyczne zachowanie, zawsze musi znajdować się w centrum uwagi, jego potrzeby muszą być zaspokajane w pierwszej kolejności, a każda krytyka kończy się wybuchem złości, to macie szanse się dogadać. Oczywiście, nie zawsze udaje się naprawić relację, ale tutaj chociaż warto próbować coś zrobić. Jeśli natomiast trafisz na osobę cierpiącą na narcystyczne zaburzenie osobowości, musisz ją wyeliminować ze swojego życia, zanim dokona w nim spustoszenia i zada ci cierpienie.
Narcystyczny partner – czy warto rozmawiać z nim o emocjach?
Jeśli podejrzewasz, że twój partner wykazuje narcystyczne zachowania, ale nie jest to postać kliniczna, możesz opowiedzieć mu o swoich emocjach. Nakreśl mu to, jak się czujesz, gdy zrzuca na ciebie winę, nie potrafi przyznać się do błędu i przeprosić. Możesz też zwrócić uwagę na jego egoistyczne zachowanie i podkreślić, że nie zamierzasz tolerować takich sytuacji, ponieważ zależy ci na partnerstwie w związku. Jeśli to tylko narcystyczne zachowanie, a twojemu partnerowi zależy na tobie, może wyrazić chęć zmiany. Do kogoś takiego nie da się dojść inaczej niż przez omówienie własnych emocji, jakie wzbudza w tobie narcystyczne zachowanie. Musisz jednak mieć na uwadze, że w ten sposób dajesz amunicję komuś, kto może ją użyć przeciwko tobie.
Dlaczego psychoterapia nie pomaga na narcystyczne zaburzenie osobowości?
Narcystyczne zaburzenie osobowości to problem, przy którym psychoterapia często jest bezsilna. Ktoś taki nie wyniesie z niej chęci poprawy, lecz nauczy się lepiej manipulować otoczeniem. Zachowanie narcyza stanie się jeszcze gorsze, bo dowie się on, jak wpływać na zachowanie innych w umiejętny sposób.
Narcystyczne społeczeństwo
Narcystyczne zachowanie nie bierze się znikąd. To zasługa naszego społeczeństwa i rodziców. Często słyszymy od mamy czy taty, że jesteśmy najlepsi i zasługujemy na wszystko, czego zapragniemy. Współczesny świat też mówi nam, że możemy być kim tylko zechcemy. Do tego dochodzą media społecznościowe, które są mocno nastawione na promocję swojego idealnego wizerunku i ekshibicjonizm.
Narcystyczne dzieci to efekt błędów wychowawczych
Na efekty nie trzeba długo czekać. Narcystyczne dzieci dorastają i pojawiają się narcystyczni dorośli. Uważają oni, że wszystko im się należy, kiepsko znoszą krytykę, często są zbyt leniwi, by podjąć pracę. Oczekują, że to rodzice będą im zapewniać wszelkie dobra. W pracy nie chcą się uczyć, każdą uwagę biorą mocno do siebie. Narcystyczne dzieci nie radzą sobie też z rywalizacją na rynku pracy. Rodzice zapewniali ich, że są najlepsi, tymczasem żaden rekruter się na nich nie poznał, nikt nie oddzwonił z propozycją zatrudnienia. Tutaj na jaw wychodzi przerost ego. Rodzice zbyt mocno napompowali balonik, a ich dziecko nie bardzo przykładało się do nauki. Nie nauczyło się też przyjmować informacji zwrotnych o popełnianych błędach. W rezultacie płacze i histeryzuje, ewentualnie reaguje złością czy agresją, gdy coś nie idzie zgodnie z oczekiwaniami.