Dysfunkcyjna rodzina to nie zawsze ta, która została skażona przemocą. Często na pierwszy rzut oka wygląda całkowicie normalnie. Dzieci, które się w niej wychowują, doznają chłodu emocjonalnego. Cierpią z powodu niedojrzałości swoich rodziców. Niektórzy z nich stawiają na spektakularną karierę zawodową. Niestety, zupełnie zapominają o dzieciach i ich potrzebach emocjonalnych. Nie zawsze robią to celowo. Zdarza się, że uciekają od bliskości emocjonalnej, bo sami jej nie znają. Nikt nie pokazał im, jak radzić sobie z trudnymi emocjami. Kiedy złość, smutek czy lęk przejawia ich dziecko, próbują je unieważnić, aby stłumić to, co przypomina o ich deficytach. Młody człowiek przestaje je okazywać i postrzega jako niewłaściwe. Gdy opuszcza dom rodzinny wierzy, że założy szczęśliwą rodzinę. Życie go jednak rozczarowuje. Dorosłe dzieci z dysfunkcyjnych rodzin często nie odnajdują się w rzeczywistości. Dlaczego tak trudno odnaleźć im szczęście?
Spis treści:
- Dlaczego dorosłe dzieci z dysfunkcyjnych rodzin częściej odczuwają rozczarowanie?
- Dlaczego warto zaakceptować problemy w życiu i nieprzewidziane zjawiska?
- Co daje nam dojrzałość emocjonalna?
Dlaczego dorosłe dzieci z dysfunkcyjnych rodzin częściej odczuwają rozczarowanie?
Dorosłe dzieci z dysfunkcyjnych rodzin (DDD) nie wiedzą, jak wygląda prawdziwe życie. Znają tylko cierpienie, które wynika z niedojrzałości emocjonalnej ich rodziców, a niekiedy też z przemocy domowej. Chcą go uniknąć, bo doświadczyli wielu trudnych emocji. Uważają, że inni mają lepiej. Dzieci ze zdrowych rodzin zawsze wiodły idealne życie. Otaczała ich rodzicielska miłość, troska i zainteresowanie. Dziś lepiej radzą sobie w pracy i w związkach. Mają lepszą cerę i włosy. Dorosłe dzieci z dysfunkcyjnych rodzin tymczasem borykają się z rozczarowaniem. Są na siebie złe, bo nie potrafią stworzyć idealnej rodziny ani ziścić scenariusza o idealnym życiu.
Praca, którą podjęły, ich rozczarowuje. Znajomi, którzy wydawali się świetni, nie zawsze stają na wysokości zadania. Coniedzielne spotkania z teściami wcale nie wnoszą do ich życia tyle radości, ile zakładały. Nie pomógł też zakup większego mieszkania i nowoczesnego samochodu. W ludziach tych drzemie poczucie wadliwości. Myślą, że tylko im nie wychodzi, reszta świetnie sobie ze wszystkim radzi.
Dlaczego warto zaakceptować problemy w życiu i nieprzewidziane zjawiska?
Trudno winić dorosłe dzieci z dysfunkcyjnych rodzin za to, jak postrzegają siebie i świat. Nie mają dobrych wzorców odniesienia. Ich dzieciństwo było trudne i naznaczone cierpieniem. Nie wiedzą, że towarzyszy ono wszystkim ludziom. Nawet ich koledzy z dobrych domów czasem zmagają się z przeciwnościami losu. Akceptacja faktu, że życie czasem nas rozczarowuje, okazuje się wyzwalająca. Nawet jeśli damy z siebie wszystko, coś może nam nie wyjść.
Chcemy w pełni czerpać z lata, często jeździć nad jezioro, ale nie mamy z kim. Koleżanki pracują po 12 godzin dziennie, a partner właśnie złamał nogę. Same nie posiadamy prawa jazdy, by dojechać na miejsce. Chcemy przynajmniej przespacerować się po rozświetlonym przez słońce parku, ale gdy wychodzimy z biura, ma miejsce burza i zaczyna padać deszcz.
Co daje nam dojrzałość emocjonalna?
Dojrzałość emocjonalna wiąże się z umiejętnością akceptacji. Nie wyznaczamy sobie nierealnych celów. Nie wierzymy naiwnie, że rozczarowań możemy uniknąć. Zdajemy sobie sprawę, że nie na wszystko mamy wpływ. Tym, co znajduje się w zasięgu naszych możliwości, jest życie w zgodzie z wyznawanymi wartościami. Jeśli chcemy nieść pomoc ofiarom przemocy domowej, zapiszmy się do fundacji. Robiąc to, w czym widzimy sens, poczujemy spełnienie. Nasz poziom szczęścia wzrośnie, mimo kiepskiej pogody i dużych oszczędności na koncie.
Bibliografia:
- Hayes S.C.; Umysł wyzwolony; Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2020
- Harris R.; Zrozumieć ACT: terapia akceptacji i zaangażowania w praktyce; Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2018
- Hellsten T.; Wsparcie dla dorosłych dzieci alkoholików; Wydawnictwo Feeria, 2021