Nieśmiałość to cecha, która nie cieszy się najlepszą sławą we współczesnym świecie. Ten promuje bowiem osoby odważne, nieustępliwie, które potrafią postawić na swoim. Z drugiej strony osobom nieśmiałym często automatycznie przypisujemy cechy charakteru takie jak uczciwość czy wiarygodność, co często kończy się sporym rozczarowaniem. W naszym artykule pokazujemy, jak nieśmiałość utrudnia życie.
Spis treści:
- Jak nieśmiałość utrudnia życie?
- Kiedy pojawia się fobia społeczna?
- Poznaj najczęstsze objawy nieśmiałości
- Czy osoby nieśmiałe są skazane na samotność?
- Skąd bierze się nieśmiałość i z czego wynika?
Jak nieśmiałość utrudnia życie?
Nieśmiałość często rzeczywiście okazuje się dla nas sporym obciążeniem. Komplikuje bowiem wiele prozaicznych spraw. Osoby nieśmiałe często mają problem z nawiązywaniem kontaktów międzyludzkich, przez co cierpią na samotność. Ta cecha charakteru utrudnia także otwarte wyrażanie swojego zdania i poglądów. Np. osoba nieśmiała uważa, że jest wykorzystywana przez koleżankę z pracy, która zrzuca na nią część swoich obowiązków. Chciałyby ten problem zgłosić przełożonemu albo chociaż porozmawiać ze współpracownicą, która gra nie fair. Niemniej czuje wewnętrzną blokadę. Niestety, jeśli ktoś dostrzeże naszą nieśmiałość, może ją wykorzystać przeciwko nam, postrzegając nas jako łatwy cel, który nie potrafi się bronić. Osoby nieśmiałe nie potrafią się pięknie zaprezentować podczas rozmowy kwalifikacyjnej, dlatego tak trudno znaleźć im pracę zgodną z wykształceniem czy aspiracjami. Tacy ludzie często posiadają stosowne kompetencje zawodowe, jednak nie potrafią zachwalać samych siebie.
Kiedy pojawia się fobia społeczna?
Nieśmiałość niejedno ma imię. Czasem tylko czujemy przyspieszone bicie serca i czerwienimy się, gdy mamy zapytać osobę nieznajomą w obcym mieście o to, jak dojść do jakiegoś punktu. Nie jest to przyjemne doznanie, niemniej nie utrudnia nam normalnego funkcjonowania. Po prostu ciężej nawiązujemy relacje międzyludzkie, wyrażamy swoje zdanie etc. Gorzej, gdy nieśmiałość przybiera znamiona fobii społecznej. Tak bardzo obawiamy się innych, że gdy tylko możemy, w ogóle nie wychodzimy z domu. Zawsze wybieramy taką drogę do sklepu, aby nikogo nie spotkać. Gdy ktoś nas zagaduje, uciekamy.
Poznaj najczęstsze objawy nieśmiałości
Objawy nieśmiałości często są bardzo widoczne dla otoczenia i dość jednoznaczne w odbiorze. Ktoś, kto wykazuje tę cechę, gdy musi wystąpić publicznie lub zabrać głos, czerwieni się, jego serce szybciej bije, drżą mu ręce i głos. Często osoby nieśmiałe redukują ilość stresujących sytuacji. Jeśli nie muszą, nie zabierają głosu, przez co w pracy mogą uchodzić za ponure, mało zaangażowane czy kompetentne. Nie oznacza to jednak, że nie mają nic ciekawego do powiedzenia.
Czy osoby nieśmiałe są skazane na samotność?
Nieśmiałość sprawia, że człowiek często doświadcza samotności. Nie lubi też być w centrum uwagi, nawet jeśli odbywa się to w niezwykle pozytywnych okolicznościach. Np. wszyscy patrzą na daną osobę, ponieważ ta wykazała się wybitną inteligencją i kreatywnością przy realizacji projektu zawodowego. Uznanie innych peszy osoby nieśmiałe, choć powinno cieszyć, ponieważ to uczucie, którym obdarzamy innych za dokonania, które już miały miejsce.
Skąd bierze się nieśmiałość i z czego wynika?
Czy osoby nieśmiałe przychodzą na świat, czy tę cechę nabywają w miarę rozwoju osobniczego? Współczesna nauka zdaje się skłaniać ku temu drugiemu wytłumaczeniu. Zauważono bowiem, że rodzice dostatecznie dobrzy zazwyczaj wychowują śmiałe potomstwo. Nieśmiałe dzieci często pochodzą z rodzin dysfunkcyjnych, patologicznych oraz w tych, w których panował zimny chów. Brak troski, czułości i zainteresowania ze strony rodzica skutkuje tym, że młody człowiek czuje się odrzucony. Musi jakoś zaadaptować się do tej trudnej sytuacji. Z czasem dochodzi do wniosku, że nie warto prosić innych o wspólną zabawę, rozmowę czy oglądanie filmu, bo drugi człowiek może nas odrzucić. Lepiej zrezygnować z jakichkolwiek więzi, trzymać się z dala od ludzi, wówczas nikt nas nie skrzywdzi. Osoby nieśmiałe, które wychowały się w rodzinie niezaspokajającej elementarnych potrzeb dziecka, często uciekają w świat fikcji literackiej czy pracę. Z dala od ludzi czują się najpewniej i najbardziej bezpiecznie.