„Smutna myśl, którą się tańczy”. Tak na temat tanga mówił jeden z najwybitniejszych twórców tego tańca – Santos Discépolo. I miał sporo racji, gdyż tango jest połączeniem tańca, muzyki, słów oraz obrazem duszy. Jest to jeden z najbardziej charakterystycznych tańców towarzyskich.
Historia tanga
Tango to taniec kształtowany od wieków, choć różne źródła podają inne daty. W XVI wieku niewolnicy afrykańscy przywozili swoje pieśni i tańce do Ameryki Południowej i niektórzy właśnie XVI wiek traktują jako początek tanga. Pierwotna, dość prymitywna forma tanga pojawiła się pod koniec XVIII wieku. Tango początkowo tańczono tylko i wyłącznie w domach publicznych i lokalach o wątpliwej reputacji. Dziś jest to bardzo popularny taniec, kojarzony raczej z namiętnością i pożądaniem.
Wariacje tanga
Istnieje wiele odmian tanga, wśród których najbardziej znane jest tango argentyńskie, tango amerykańskie, tango fińskie oraz tango międzynarodowe. Te trzy ostatnie są wtórnymi odmianami tanga argentyńskiego.
Warto tu przybliżyć odmiany najbardziej znanego tanga – czyli tanga argentyńskiego.
- Tango vals – jest tańczone do muzyki, która zawiera warstwę melodyczną w rytmie walca.
- Tango nuevo – jest nowoczesnym stylem argentyńskiego tanga, w którym wykorzystywane są figury, gdzie jest duża dynamika ruchu, a kobieta w tańcu jest bardzo niezależna.
- Milonga – wyróżnia się szybkim rytmem i wesołym nastrojem. Występują tu częste przyspieszenia, a górne ciała partnerów są w stałym kontakcie (tzw. bliskim objęciu).
Tango – muzyka
Istnieje wiele znanych muzycznych utworów. Najbardziej znane na świecie tanga to „La Cumparsita”, „El Choclo”, „A Media Luz” czy znane jako „Oh, Donna Clara” ”Tango Milonga” Jerzego Petersburskiego. Z kolei najbardziej znane polskie tanga to wspomniane już „Tango milonga” Petersburskiego czy „To ostatnia niedziela” także jego autorstwa, a także „Jesienne róże” Artura Golda czy „Nieustanne tango” Grzegorza Ciechowskiego.