lęki wewnętrznego dziecka
Some Tale z Unsplash

Każdy z nas nosi w sobie wewnętrzne dziecko. To najbardziej wrażliwa część naszej ludzkiej natury. Jednocześnie to właśnie wewnętrzne dziecko pozwala nam odczuwać radość, cieszyć się życiem i wymyślać kreatywne rozwiązania. Jeśli nie dopuszczamy tej cząstki nas samych do głosu lub lekceważymy jej potrzeby, czujemy się nieszczęśliwi i sfrustrowani. Czym są lęki wewnętrznego dziecka.

Spis treści:

  1. Czym są lęki wewnętrznego dziecka?
  2. Lęk przed presją
  3. Lęk przed odrzuceniem
  4. Lęk przed brakiem swojego miejsca
  5. Lęk przed przemocą fizyczną i podporządkowaniem
  6. Jak obłaskawić lęki wewnętrznego dziecka?

Czym są lęki wewnętrznego dziecka?

Specjaliści twierdzą, że każdy z nas cierpi przynajmniej na jeden z czterech lęków wewnętrznego dziecka. To całkowicie naturalne zjawisko, które warto zaakceptować i bliżej przyjrzeć się drzemiącym w nas obawom. Zwróć również uwagę na to, kiedy pojawia się dany lęk. Jakie sytuacje generują w tobie stres i strach? Co je łączy? Dlaczego tak bardzo obawiasz się akurat tego aspektu? Jak twoje lęki wiążą się z dzieciństwem?

Lęk przed presją

Nasze wewnętrzne dziecko często odczuwa lęk przed presją. Nie lubimy, gdy ktoś próbuje zmusić nas do zmiany stanowiska w jakiejś kwestii. Np. sprzedawca abonamentu na telefon usilnie namawia nas do zakupu dekodera telewizji cyfrowej, chociaż nie mamy telewizora i nie zamierzamy tego zmieniać. O ile osobie obcej zazwyczaj łatwiej przychodzi nam odmówić, o tyle z bliskimi często mamy spory problem w tym zakresie. Zdarza się, iż koleżanka szantażuje nas emocjonalnie, przez co próbuje przekonać nas do tego, abyśmy postąpiły wbrew sobie i np. zajęły się jej dzieckiem, aby ona mogła skoczyć do fryzjera. Lęk przed presją może uaktywnić się także podczas awansu zawodowego. Często obawiamy się, że wyższe stanowisko to nie tylko większy prestiż i uposażenie, ale też wyższe wymagania. Nie lubimy być poddawani presji. Niemniej osoby, które w dzieciństwie ciągle musiały spełniać wygórowane oczekiwania rodziców, aby zasłużyć na ich uwagę i miłość, dużo gorzej radzą sobie z tym zjawiskiem. Odmowę nierzadko utożsamiają z odrzuceniem.

Lęk przed odrzuceniem

Każdy z nas pragnie być częścią pełnej zbiorowości. Wynika to z faktu, iż sami nie jesteśmy w stanie stawić czoła życiu. Potrzebujemy drugiego człowieka, by przetrwać. Bez innych ludzi nie mielibyśmy zapewnionej ciepłej wody w kranie, gorących kaloryferów, naprawy samochodu czy plonów rolnych, które trafiają na nasz stół. Bardzo ważna jest dla nas aprobata innych. Lęk przed odrzuceniem nie wziął się znikąd. Dawniej osoby wystawione poza nawias społeczny były skazane na pewną śmierć, ponieważ nikt im w niczym nie pomagał, a na samotnego człowieka czyhało wiele potencjalnych niebezpieczeństw. Lęk przed odrzuceniem bywa jednak ograniczający. Utrudnia nam budowanie związków, wyrażanie siebie i życie w zgodzie z tym, co czujemy. To właśnie on sprawia, że mówimy: tak, chociaż myślimy: nie.  Osoby, które skarżą się na mocny lęk przed odrzuceniem, mogły doświadczyć go w dzieciństwie np. ze strony jednego z rodziców.

Lęk przed brakiem swojego miejsca

Każdy z nas chce znaleźć swoje miejsce na Ziemi. Dotyczy to zarówno sfery symbolicznej, jak i realnej. Każdy z nas chce spełniać się w jakiejś dziedzinie i czerpać z tego satysfakcję. Ponadto wszyscy poszukujemy miejsca do zamieszkania, które zapewni nam poczucie bezpieczeństwa. Bardzo niekomfortowo czujemy się, gdy w firmie jesteśmy przenoszeni z pokoju do pokoju. Przeszkadza nam również sytuacja, w której musimy z kimś dzielić swój pokój, ponieważ brakuje nam wówczas prywatności i intymności. Niemniej czasem lęk przed brakiem swojego miejsca jest nasilony. Dzieje się tak wówczas, gdy rodzice naruszali granice dziecka i nie pozwalali mu mieć własnej przestrzeni.  Kiedy musimy dzielić z rodzeństwem pokój, kiedy matka wbiega do naszego pokoju bez pytania, gdy ojciec przestawia naszą szczoteczkę do zębów, czujemy się niekomfortowo.

Lęk przed przemocą fizyczną i podporządkowaniem

Nikt z nas nie chce doświadczać przemocy fizycznej. Każdy z nas pragnie zachować wolność wyboru i prawo do wyrażania własnych myśli. Lęk przed przemocą fizyczną i podporządkowaniem często stanowi reakcję na próbę ograniczenia naszej kreatywności. Np. chcemy przystroić nasz balkon w symbol poparcia dla jakiejś grupy społecznej walczącej z dyskryminacją. Boimy się jednak, że w ten sposób narazimy się komuś i wzbudzimy w nim agresję. To normalne, że gdy wracamy z manifestacji ws. walki z globalnym ociepleniem, czujemy się niekomfortowo, napotykając kontrmanifestantów. Niemniej osoby, które odczuwają znacznie silniejszy lęk przed przemocą fizyczną i podporządkowaniem, zazwyczaj doświadczyły tych dwóch rzeczy w dzieciństwie. Ktoś taki może aktywnie protestować, gdy partner narusza jego przestrzeń lub oczekuje od niego posłuszeństwa. W takiej sytuacji lęk przynosi właściwą reakcję. Nie zawsze jednak tak się dzieje. Czasem rezygnujemy ze spotkania z przyjaciółką, bo jest już ciemno, a my boimy się same chodzić po zmroku, bo wokół widujemy ludzi przejawiających agresję. W takiej sytuacji lęk nakłada na nas ograniczenie.

Jak obłaskawić lęki wewnętrznego dziecka?

Lęki wewnętrznego dziecka przybierają różną postać. Jeśli je zrozumiesz, możesz nad nimi zapanować. Nie zawsze jest to jednak takie łatwe. Czasem lęki wewnętrznego dziecka wymagają przepracowania pod okiem doświadczonego psychoterapeuty. Nie należy unikać tego rozwiązania, lecz skorzystać z tej sposobności.