Widzenie tunelowe, nazywane inaczej peryferyjnym, to nietypowa wada wzroku. Osoba na nią cierpiąca ma wrażenie, jakby patrzyła w głąb studni. Ma trudności w zauważeniu tego, co znajduje się na górze, u dołu lub po bokach. Zaburzenie to pojawia się u osób w każdym wieku i świadczyć może o występowaniu wielu różnych chorób. Dlatego widzenie tunelowe bezwzględnie wymaga wizyty u lekarza. Szczególnie powinno nas zaniepokoić, jeśli towarzyszą mu dodatkowe objawy: wymioty, nudności, zawroty głowy czy drętwienie twarzy. Co powoduje widzenie tunelowe?
Widzenie tunelowe może rozwijać się latami, prowadząc stopniowo do zaburzeń wzroku. Niekiedy jednak pojawia się nagle. Przyczyny tej wady mogą być różnorodne. Rozwija się ona w przebiegu jaskry czy zaćmy, może też wystąpić jako objaw migreny lub uszkodzeń siatkówki. Czy widzenie tunelowe zawsze jest powodem do niepokoju?
Widzenie tunelowe – czym jest?
Widzenie tunelowe to specyficzne ograniczenie pola widzenia. Osoby dotknięte tę wadą postrzegają świat jakby z głębi studni. Mówi się też o patrzeniu „przez rurę”. W przypadku tego zaburzenia nie można dostrzec rzeczy na boku, w górze lub w dole od centralnego pola widzenia. W psychologii określenie to oznacza widzenie świata przez pryzmat pewnych negatywnych emocji. Niekiedy silny stres prowadzi do rzeczywistego zwężenia pola widzenia. Przyczyny widzenia peryferyjnego są więc bardzo różnorodne i wymagają szczegółowej diagnostyki.
Co powoduje widzenie tunelowe?
Widzenie tunelowe może być efektem bardzo wielu schorzeń i dolegliwości. Pojawia się w przebiegu migreny i chorób oczu, takich jak jaskra czy zaćma. Jest również następstwem guza mózgu i udaru niedokrwiennego, a także urazów oczy lub głowy. Niekiedy wynika z zażywania niektórych leków lub środków odurzających. Rzadziej przyczyniają się do niego negatywne emocje, problemy psychologiczne lub zbyt intensywny wysiłek fizyczny. Widzenie tunelowe jest szczególnie niepokojące, gdy towarzyszą mu inne objawy – zaburzenia równowagi, mdłości albo drętwienie twarzy.
Widzenie tunelowe w przebiegu chorób oczu
Widzenie tunelowe nierzadko pojawia się u osób cierpiących na jaskrę. Choroba ta polega na nadmiernym wzroście ciśnienia wewnątrz gałki ocznej. Powoduje ono uszkodzenie nerwu wzrokowego i komórek zwojowych siatkówki. Pole widzenia osoby chorej zawęża się, pojawiają się w nim także mroczki. Chory może skarżyć się także na ból oczu i głowy oraz nudności. Symptom widzenia peryferyjnego występuje też w w przebiegu odwarstwienia siatkówki. Oddziela się ona od naczyń krwionośnych, które zaopatrują ją w tlen i składniki odżywcze. W efekcie pojawiają się błyski w oku oraz falowanie obrazu. Przyczyną tego schorzenia może być nowotwór, zmiany zapalne lub wyjątkowo intensywny wysiłek fizyczny.
Migrena i używki – możliwe przyczyny widzenia peryferyjnego
Migreną nazywamy pulsujący, napadowy ból głowy, który trwa od 4 godzin nawet do 3 dni. Migrenie towarzyszą nierzadko mdłości, wymioty, nadwrażliwość na dźwięki i zapachy, a także aura. Aura to szereg zmian wzrokowych. Obejmuje takie zaburzenia widzenia jak mroczki, jasne plamy, migoczące linie czy właśnie widzenie tunelowe. Zmiany te są odwracalne i poprzedzają zwykle napad bólu. Peryferyjne widzenie może także być wynikiem zażywania alkoholu, leków halucynogennych lub narkotyków. Pojawia się również, gdy dojdzie u nas do zatrucia rtęcią.
Leczenie widzenia tunelowego
Widzenie perfyferyjne może być objawem wielu różnorodnych schorzeń i przypadłości. W każdym przypadku wymaga konsultacji z lekarzem pierwszego kontaktu. Przeprowadzi on z nami szczegółowy wywiad, podczas którego zapyta o przebyte choroby czy przyjmowane leki. Następnie skieruje nas do odpowiedniego specjalisty – neurochirurga, okulisty, psychiatry czy neurologa. Terapia będzie zależała od przyczyny zaburzenia. Niekiedy symptom ustępuje samoistnie. W innych przypadkach wymagana może być farmakoterapia, operacja chirurgiczna lub pomoc psychologiczna.
Karolina Solga