Jeśli jednak stan przygnębienia, zmęczenia, niechęci utrzymuje się dłużej niż przez trzy miesiące, może przekształcić się w depresję. Szczególnie, jeśli do zmęczenia i stresu (które są całkiem naturalne) dochodzi uczucie fizycznego wyczerpania i bezsenność.

Oprócz typowych objawów depresji czyli obniżenia nastroju, spłycenia emocjonalnego i stanów lękowych, charakterystyczne dla depresji poporodowej są:

  • uczucie oddalenia, obojętności wobec dziecka połączone z ogromnymi wyrzutami sumienia z tego powodu
  • obsesyjna dbałość o zdrowie dziecka, potrzeba ochrony go przed wirusami, urazami, sprawdzanie, czy oddycha (wynikające z lęku, że nie jest się dobrą matką)
  • obce, obsesyjne myśli na temat celowego krzywdzenia czy zaniedbywania dziecka – osoba chora ma bardzo silne wrażenie, że myśli te są całkowicie obce jej naturze. W skrajnych przypadkach może dojść do faktycznego skrzywdzenia dziecka (potrząsanie nim gdy płacze, zostawianie w wanience pełnej wody, porzucenie).

Osoby cierpiące na depresję poporodową bardzo często ukrywają swoje lęki przed bliskimi w obawie przed potępieniem, z powodu presji społecznej, dlatego tak ważne jest, by edukować matki w tym zakresie oraz zwracać pilnie uwagę na ich zachowanie.